PLANUJĘ NIE WALCZYĆ Z WIATRAKAMI – NAUCZYCIEL NA WAKACJACH cz. 3

Pa­nią Re­na­tę Śle­sar moż­na spo­tkać co­dzien­nie po­grą­żo­ną w lek­tu­rze na jed­nej z ła­wek w po­bli­żu gdyń­skiej pla­ży. Przy­je­cha­ła z Dol­ne­go Ślą­ska. Swo­ją dro­gę za­wo­do­wą za­czy­na­ła od na­ucza­nia ma­te­ma­ty­ki, po­tem za­in­te­re­so­wa­ła ją fi­zy­ka, więc skoń­czy­ła od­po­wied­nie stu­dia i uczy fi­zy­ki, a to skło­ni­ło ją do za­ję­cia się jed­ną z jej dzie­dzin, więc po ko­lej­nych stu­diach uczy pod­staw elek­tro­tech­ni­ki i elek­tro­ni­ki w Ze­spo­le Sz­kół Me­cha­nicz­nych w Świd­ni­cy. Ma nie­sa­mo­wi­ty dar dzie­le­nia się swo­imi pa­sja­mi i wcią­ga­nia naj­bar­dziej na­wet opor­nych w świat wy­na­laz­ków Te­sli czy roz­wa­ża­nia o punk­cie wi­dze­nia ob­ser­wa­to­ra wszech­świa­ta.

Ostat­ni rok szkol­ny był dla pa­ni szcze­gól­ny. Jak go pa­ni oce­nia?

Ko­lej­ny rok szkol­ny… Mi­ja­ją szyb­ko. Co­raz szyb­ciej. Chy­ba tak się dzie­je z wie­kiem. W koń­cu czas jest względ­ny. Dzie­sięć mie­się­cy spę­dzi­łam na urlo­pie dla po­ra­to­wa­nia zdro­wia. Był mi po­trzeb­ny, bo od lat zma­gam się z prze­wle­kłą cho­ro­bą. Le­ka­rze osią­gnę­li u mnie stan re­mi­sji, a ja po­sta­no­wi­łam utrzy­mać go jak naj­dłu­żej. W ja­ki spo­sób? Ży­jąc zdro­wo! Jem głów­nie su­ro­we wa­rzy­wa i owo­ce, pi­ję wo­dę… Ten rok wy­ko­rzy­sta­łam na wsłu­chi­wa­nie się w sie­bie, eks­pe­ry­men­to­wa­nie z die­tą i od­po­czy­nek. My­ślę oczy­wi­ście o je­go ak­tyw­nej po­sta­ci. Mia­łam wresz­cie czas, że­by pójść na kurs tań­ca, pi­la­tes, si­łow­nię, do ki­na i te­atru. Je­śli gdzieś bie­głam, to po łą­ko­wych ścież­kach za mo­im osie­dlem, dla kon­dy­cji. Po­za tym by­łam „ku­rą do­mo­wą“. Nie de­ner­wo­wa­ło mnie, że trze­ba po­sprzą­tać w miesz­ka­niu, zro­bić za­ku­py, po­móc wła­sne­mu dziec­ku. Z przy­jem­no­ścią pie­kłam róż­no­ści dla mo­ich bli­skich i wsta­wa­łam bla­dym świ­tem, że­by zro­bić śnia­da­nie do­ro­słe­mu już sy­no­wi, mi­mo że nie mu­sia­łam. Deszcz, wiatr i zim­no prze­sta­ły ura­stać do roz­mia­rów tra­ge­dii, bo ewen­tu­al­ne prze­zię­bie­nie mo­głam prze­le­żeć w łóż­ku bez kon­se­kwen­cji w po­sta­ci prze­pa­da­ją­cych lek­cji. Za­pa­mię­tam ten rok ja­ko do­bry czas. Spę­dzi­łam go sa­ma ze so­bą, z ro­dzi­ną i z przy­ja­ciół­mi. Ostat­nio tro­chę też z lwow­ski­mi ma­te­ma­ty­ka­mi, bo za­fa­scy­no­wa­ły mnie ich hi­sto­rie. Bę­dę mo­gła opo­wia­dać cie­ka­wost­ki mo­im uczniom. Bar­dzo lu­bią słu­chać dy­gre­sji, zda­wa­ło­by się, nie na te­mat. Ale są na te­mat. W koń­cu to ja de­cy­du­ję, kie­dy opo­wie­dzieć o Te­sli, Ula­mie czy Ba­na­chu, a kie­dy o Ło­ba­czew­skim. Cza­sem za­ha­czam o hi­sto­rię sztu­ki i astro­fi­zy­kę, a cza­sem o wła­sne do­świad­cze­nia.

Zro­bi­ło się bło­go, pew­nie wie­lu czy­tel­ni­ków pa­ni po­zaz­dro­ści od­po­czyn­ku i dy­stan­su. Do­dat­ko­wym ak­cen­tem w wal­ce z cho­ro­bą oraz ukło­nem w stro­nę wa­ka­cyj­nej tra­dy­cji jest obec­ny urlop w Gdy­ni? Ta­kie uko­ro­no­wa­nie zdro­wie­nia przed po­wro­tem do pra­cy? Wi­dzi­my pa­nią za­wsze z książ­ką – czy to ulu­bio­na for­ma urlo­po­we­go od­po­czyn­ku?

Tak, to obok cho­dze­nia do­kąd­kol­wiek, mo­ja ulu­bio­na for­ma od­po­czyn­ku. Od kil­ku lat spę­dzam wa­ka­cje w Gdy­ni. Do­brze jest mieć ta­kie miej­sce na Zie­mi, do któ­re­go chce się wra­cać. I rze­czy­wi­ście mam w gło­wie ma­pę sie­dzisk do po­czy­ta­nia. Dzi­siaj pa­dło na ław­kę w Par­ku Ra­dy Eu­ro­py, a za­bra­łam ze so­bą Wnucz­kę do orze­chów Mał­go­rza­ty Mu­sie­ro­wicz. Książ­kę dla mło­dzie­ży ra­czej, ale mą­drą i po­zy­tyw­nie na­stra­ja­ją­cą. Kie­dyś przy­wio­złam pra­ce o pół­prze­wod­ni­kach, czym wpra­wi­łam zna­jo­mych w roz­ba­wie­nie, bo nie po­my­śle­li, że moż­na je uznać za fa­scy­nu­ją­cą lek­tu­rę! A w do­mu czy­ta­łam o wie­rze­niach Sło­wian. Ubo­le­wam, że nie ma­my zwar­tej mi­to­lo­gii sło­wiań­skiej, prze­cież to na­sze ko­rze­nie. Lu­bię Gret­kow­ską i Sch­mit­ta. W li­te­ra­tu­rze do­ce­niam pro­sto­tę i zwię­złość wy­ra­ża­nia my­śli. Uwiel­biam grę słów, aż się nie mo­gę po­wstrzy­mać przed za­cy­to­wa­niem afo­ry­zmu Ste­in­hau­sa: „Zie­mia – ku­la u no­gi”. Cu­dow­ny w swej pro­sto­cie, a wy­ra­ża­ją­cy wie­le.

   Pa­ni Re­na­ta - „Wszę­dzie moż­na po­czy­tać”

Wła­ści­wie to wa­ka­cje za­czę­łam wy­jaz­dem w Ta­try. To mo­je dru­gie uko­cha­ne miej­sce. Gó­ry bu­dzą we mnie re­spekt i sza­cu­nek. Cza­sem strach. Ale w za­mian da­ją nie­sa­mo­wi­tą moc. Spo­nie­wie­ra­na przez ży­wio­ły, zmę­czo­na, obo­la­ła wiem, że ży­ję na­praw­dę. Resz­tę la­ta za­mie­rzam prze­zna­czyć na spo­tka­nia z ludź­mi, któ­rych lu­bię. Tym bar­dziej, że po po­wro­cie do pra­cy mo­gę nie mieć na nie cza­su. Czas! Cią­gle ten czas! Najbar­dziej bo­ję się, że nie zdą­żę, nie po­do­łam cze­muś, za­wio­dę…

To chy­ba my­śle­nie ty­po­we dla osób z wy­so­kim po­czu­ciem od­po­wie­dzial­no­ści. Coś pa­nią mar­twi?

Mo­je my­śli za­przą­ta tro­ska o bli­skich mi lu­dzi. Ch­cę, że­by by­li zdro­wi i szczę­śli­wi. Mar­twi mnie stan na­szej oświa­ty. Ma­rzę, że­by zmie­nił się sys­tem na­ucza­nia. Że­by szko­ła by­ła w koń­cu dla uczniów, a nie dla mi­ni­ster­stwa edu­ka­cji. Że­by na­uczy­ciel był mi­strzem i miał peł­ną au­to­no­mię. Że­by le­gła w gru­zach idea pod­sta­wy pro­gra­mo­wej, a za­pa­no­wał zdro­wy roz­są­dek. Nau­czy­ciel – mistrz sam wy­bie­rze tre­ści i me­to­dy, do­sto­so­wu­jąc je do po­trzeb gru­py. Że­by nie by­ło stop­ni, a uczeń do­kład­nie był in­for­mo­wa­ny o tym, co zro­bił do­brze, a co źle i dla­cze­go. Ch­cia­ła­bym, że­by na­uczy­ciele roz­ma­wia­li z ucznia­mi i uśmie­cha­li się do nich. Ucz­ci­wo­ścią i życz­li­wo­ścią moż­na po­ko­nać wie­le ba­rier. Je­śli mo­gę so­bie jesz­cze po­ma­rzyć, to chcę, że­by oso­ba­mi pu­blicz­ny­mi sta­wa­li się lu­dzie ro­zu­mie­ją­cy ma­te­ma­ty­kę. A nie ta­cy, któ­rzy w me­diach chwa­lą się, że ścią­ga­li na ma­tu­rze. To ma­te­ma­ty­ka jest wy­try­chem do roz­wią­zy­wa­nia za­ga­dek świa­ta.

W przy­szło­ści pla­nu­ję nie wal­czyć z wia­tra­ka­mi. Za­rów­no w pra­cy, jak i w ży­ciu oso­bi­stym. Bę­dę pra­co­wać z mło­dzie­żą tak jak do­tych­czas, tyl­ko le­piej. Mło­dzi lu­dzie in­spi­ru­ją mnie i skła­nia­ją do po­szu­ki­wa­nia wciąż no­wych dróg do ce­lu. No i mo­że na­uczę się ob­słu­gi i pro­gra­mo­wa­nia obra­bia­rek ste­ro­wa­nych nu­me­rycz­nie...

Wy­ra­ża pa­ni od­czu­cia wie­lu na­uczy­cie­li. No mo­że po­za ty­mi obra­biar­ka­mi. Cze­go jesz­cze, oprócz speł­nie­nia tych ma­rzeń i pla­nów, pa­ni ży­czyć?

Cze­go mi ży­czyć? Odwa­gi… do ży­cia w zgo­dzie z sa­mą so­bą.